Ten film podejmuje trudny temat, stara się przedstawić to wszystko dość schematycznie i nie należy oczekiwać niczego więcej. Mimo tego, że nie jest to lekki dramat, to klimat filmu jest bardzo... przyjazny. Cały ośrodek, ludzie, główna bohaterka. Pokazuje to trochę według mnie to, że mimo całej tej otoczki w głowie wielu ludzi rozgrywa się koszmar. Skomplikowane relacje rodzinne, brak odpowiedniego, oczekiwanego przez Ellen wsparcia, niszczenie samej siebie będąc już dostatecznie zniszczoną przez innych. Dzięki niemu widać jakie choroby psychiczne są także trudne dla rodziny chorego. Bliscy ich nie rozumieją, nie wiedzą jak pomóc, a jak podejmują próbę to wychodzi całkowicie odwrotnie. Scena karmienia pod koniec filmu była genialna, wymowna, jedyna w swoim rodzaju. Jedynie zakończenie filmu średnio przypadło mi do gustu, trochę spłyciło przesłanie.
Całość dopełnia gra Lily Collins, która zagrała to świetnie i widać, że ten temat jest jej bliski ze względu na jej obecną sytuacją, co dodaje "To the Bone" jeszcze więcej wiarygodności.